Historia budynku

Na miejscu, na którym w XVIII wieku stała mennica ostatniego króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego, powstał w latach 1907-1911 monumentalny budynek projektowany przez ówczesnego rektora Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, profesora Leontija Nikołajewicza Benois dla rosyjskiego Banku Państwa.

Po odzyskaniu niepodległości w gmachu mieściła się Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, a krótko po tym stał się siedzibą Banku Polskiego, pomyślanego – wzorem Bank of England czy Deutsche Bank – jako wzorcowa i wiodąca instytucja bankowości polskiej. Podczas okupacji niemieckiej w latach 1939-44 budynek był siedzibą Banku Emisyjnego; tu też miała miejsce słynna akcja ekspropriacyjna 100 mln złotych na rzecz Armii Krajowej. W trakcie walk Powstania Warszawskiego w sierpniu 1944 budynek, który był powstańczym bastionem, został zbombardowany. Stąd też miało miejsce jedyne udane przebicie się do Śródmieścia z upadającej Starówki przez żołnierzy zgrupowania Radosława. Ślady zaciętych walk są widoczne na fasadzie całego gmachu.

Zakupiony w 1993 przez obecnych właścicieli, poddawany jest gruntownej renowacji z pieczołowitą starannością o zachowanie stylu z przełomu ubiegłego stulecia.

Czytaj także: Walki o Redutę Banku Polskiego